หลังจากห่างหายจากการเขียนบล็อกไปนาน กิ๊กกลับมาแล้วค่ะ 555 พร้อมกับคอลัมน์ใหม่ใน FOOFOO “รีวิวหลังกลอง” เป็นพาร์ทที่อยากจะรีวิวคอนเสิร์ต แต่ไม่ใช่ในมุมคนฟัง เป็นมุมของคนเล่นแทน
หลังจากร้านดนตรีในเวิ้งนาครเขษมแยกย้ายไปคนละที่ละทาง ทำให้นักดนตรีอย่างเราๆ ต้องตามล่าขุมทรัพย์เครื่องดนตรีกันตามแต่ละมุมเมืองกันเอง คิดถึงวันวานที่เรานัดกันไปเวิ้งแล้วสิงอยู่ทั้งวัน เดินเข้าร้านนู้นร้านนี้แล้วต่อด้วยกินก๋วยจั๊บ ก็ใจหายแปลกๆ (น้ำตาไหลแพรพ…) แต่ที่น่าสนใจคือหนึ่งในร้านใหญ่ในเวิ้งอย่าง “ธีระมิวสิค” ก็กลับมาคืนชีพอย่างสวยงามยิ่งกว่านกฟีนิกส์!
ช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา ประเทศไทยมีการยกประเด็นเรื่องปรับเปลี่ยนวิธีการสอบใบขับขี่ขึ้นมาบ่อยครั้ง (แต่อาจยังไม่เท่าระบบการศึกษา อู้ว์…) ได้ยินว่าอีกไม่นานก็กำลังจะเปลี่ยนรูปแบบอีก ซึ่งคงจะยากขึ้นแน่นอน ตัวกิ๊กเองค่อนข้างมั่นใจในความช่ำชองในการไปสอบปฏิบัติใบขับขี่ประมาณนึง เพราะกว่าเราจะได้ใบขับขี่มาเชยชม เราใช้เวลากับการสอบข้อเขียนไปถึง 4 ครั้งและสอบปฏิบัติอีก 7 ครั้ง!! ใน 3 สนามที่แตกต่างกัน (หลายคนคงคิดในใจ นังกิ๊ก…แกหยุดความคิดที่จะขับรถเถอะ! =0=!!) แต่เนื่องจากเป็นนักดนตรีอย่างมือเปอร์คัสชั่น การขับรถขนลูกๆ เครื่องดนตรีของเราได้ด้วยตัวเองเป็นหนึ่งในมิชชั่นที่เราต้องบรรลุให้ได้ ! จากประสบการณ์เหล่านี้ เราเลยอยากลองเขียนรีวิวขึ้นมาเผื่อจะเป็นประโยชน์กับเพื่อนๆ ที่มีแพลนจะสอบใบขับขี่ และเป็นกำลังใจให้คนที่สอบหลายๆ ครั้งอย่างเรา ไม่ถอดใจไปใช้วิธีไม่ถูกต้องกันก่อนนะคะ (เราต้องทำให้ได้ด้วยตัวเองสิ สู้ๆ ฮึบ!)
มือเพอร์คัสชั่นหลายๆ คนคงเคยน้ำตาตกใน ที่เวลาขน “ไอ้นี่” ออกไปเล่นทีไร ทุกคนจะคิดว่าเราไปออกค่ายลูกเสือทุกที ไอ้การที่นักดนตรีชนิดอื่นขนของขึ้นแท็กซี่แล้วเจอคนขับแท็กซี่ที่ฟังเพลงแนวเดียวกันนี่คงตื่นเต้นแล้ว สำหรับมือเพอร์คัสชั่นที่ขึ้นแท็กซี่แล้วแท็กซี่รู้ว่าเครื่องที่เราเล่นมันไม่ได้เรียกว่ากลองสันทนาการนี่ถือเป็นลาภอันประเสริฐพอสมควรเลยเชียว กระซิก กระซิก… );
ย่างเข้าเดือนกันยายนทีไร เรามักจะเห็นเพื่อนๆ แชร์สเตตัสหรือเพลงเกี่ยวกับเดือนกันยา ไม่ว่าจะเป็น Wake me up when September ends – GREEN DAY, September – Earth, wind, and fire หรือ September song เวอร์ชั่นต่างๆ ชินตาจนเป็นเรื่องปกติ
เมื่อปีที่แล้ว มีโอกาสได้ไปสัมภาษณ์วีรสตรีท่านหนึ่ง เธอโด่งดังมากในต่างแดน ในฐานะที่เธอช่วยเหลือชีวิตเชลยสงครามโลกไว้เป็นจำนวนมาก แต่น่าแปลกที่ในเมืองไทย น้อยคนนักที่จะเคยได้ยินเรื่องของเธอ ในสมัยสงครามโลกครั้งที่ 2 “ด.ญ.ผณี สิริเวชชะพันธ์” อายุได้ 14 ปี กำลังเรียนอยู่ที่ ร.ร. ราชินี (รุ่นพี่โรงเรียนเราเองงงง) ก็ถูกครอบครัวเรียกกลับมาที่กาญจนบุรีเพื่อหนีสงคราม แต่เปรียบได้กลับหนีเสือปะจระเข้เลยนะ เพราะตอนกลับไปถึงบ้าน เมืองกาญจน์นี่แหละ…หนึ่งในบริบทที่เศร้าที่สุดของสงครามโลกครั้งที่ 2 ในประเทศไทย
