ตื่นมาขึ้นรถไฟแต่เช้าตรู่ รถไฟญี่ปุ่นตอนเช้านี่ขึ้นชื่ออยู่แล้วว่าวุ่นวาย แล้วก็เป็นเช่นนั้น คนอัดกันมากขึ้นทุกสถานี การยืนในรถไฟที่นี่ตอนเช้าไม่จำเป็นต้องพิงเสาหรือหาที่เกาะใดๆ เพราะเราจะถูกบีบอัดแน่นอยู่ในรถไฟจนเคลื่อนไหนไม่ได้ไปเอง ไม่รู้เป็นเพราะอากาศหนาว ความง่วง หรือเพราะยังไม่ได้กินข้าวเช้า กิ๊กมึนจนแทบเป็นลมเดี้ยงอยู่ในนั้น สำหรับกิ๊กแล้วมันเป็นการขึ้นรถไฟที่ทรมาณที่สุดเลยก็ว่าได้
แค่อยากตื่น… ไงล่ะ หลังจากซ่าติดต่อกันมาหลายวันหลายคืน วันนี้เลยซ่าไม่ออก เนื่องจากไข้ขึ้น ปวดหัว ตัวร้อน ครึ่งวันหมดไปกับการกลิ้งไปมาบนเตียงโดยไม่ทำอะไร นอนไม่ค่อยหลับ คาดว่าน่าจะเพราะไม่มีหมอนข้างเหมือนที่เมืองไทย ได้แต่บอกตัวเองว่า เฮ้ย นี่เรามาเที่ยวนะ ไม่ได้มานอน… แต่ก็กลิ้งต่อไป ลุกขึ้นมากินยาเท่าที่มีแล้วก็ฟุบต่ออีกรอบ แอบเห็นตัวเองในกระจก ตาแดงมากจนกลัวตัวเอง ซักพักข้างนอกฝนก็ตก นึกภาพไม่ออกเลยว่าหนาวขนาดนี้ ถ้าต้องตากฝนอีก ไม่แข็งตายหรือปอดบวมตายกันเลยหรอคนญี่ปุ่น…
อากาศที่นี่ยังคงหนาวขึ้นทุกวันๆ ทำให้กิ๊กนั้นนอกจากจะน้ำมูกไหลเยิ้มถี่ขึ้นแล้ว ยังโหยหาไออุ่นจากของกินร้อนๆ ตลอดเวลา ลางไม่ดีเอาซะเลย ป้าจุงโกะมาส่งพวกเราเที่ยวถึงที่ แถมยังทำข้าวปั้นมาให้ด้วย กิ๊กกับซายะจังเดินกินข้าวปั้นกันปากสั่นแหงกๆ พวกเราเดินจากสถานี Kichijoji ประมาณ 10 นาทีก็ถึง Ghibli Studio คนเดินเข้าออกเต็มไปหมด ทั้งที่กว่าจะเข้าชมได้ต้องผ่านการจองตั๋วล่วงหน้า 1 เดือน ซึ่งจำกัดคนจำกัดรอบแล้วด้วยนะ…
ในที่สุดวันนี้กิ๊กก็จะได้ไปรู้จักกับไกด์ส่วนตัวที่จะมาพาเที่ยวแล้ว~~~ เธอชื่อ ”ซายะจัง” เป็นคนรู้จักของป้าจุงโกะ เรานัดเจอเธอที่ร้านอาหารจีนร้านหนึ่งในชิบุย่า (ชิบุย่าอีกแล้ว! 5555) ซึ่งนัดครั้งนี้นอกจากจะมาเพื่อแนะนำกิ๊กให้รู้จักซายะจัง ยังมีสมาคมเพื่อนๆ ป้าจุงมานั่งคุยกันเรื่องปาร์ตี้ที่เขากำลังจะจัดในเดือนมกราอีกด้วย (แน่นอนว่า เป็นการสนทนาที่กิ๊กไม่อาจเข้าถึงได้)
แน่นอน…ก็ไปช่วยเขาชอปปิ้ง แล้วให้เขาเลี้ยงน่ะสิ… (เลวมากนังกิ๊ก) เป้าหมายของการเดินทางวันนี้เริ่มต้นที่การไปจัดการห้องนังทิ้ม ญาติฝ่ายยายนิดที่มาเรียนต่อที่ญี่ปุ่น รู้สึกว่าคุณทิ้มแกจะเพิ่งย้ายจากคอนโดเก่ามาห้องใหม่แถบชิบุย่า ก่อนมาญี่ปุ่นคุณลิลลี่แม่ทิ้มฝากมาให้ช่วยไปจัดการห้องเขาหน่อย เพราะหนุ่มน้อยต้องมานั่งยกลังไปมาคนเดียวมันน่าสงสารเหลือทน 😛
โดนจับที่ ตม. ญี่ปุ่นแบบงงๆ ขอเกริ่นก่อนว่าเนื้อหาในที่นี้ เขียนไว้ตั้งแต่ปี 2013-2014 ลงในเฟสบุ๊คส่วนตัวเพื่อรายงานสัญญาณชีวิตให้ผู้ปกครองที่บ้านทราบ (หลายคนอาจเคยเห็นใน Pantip อันนั้นแม่เอาไปลงค่ะ… = =;) ตกงาน+ช้ำรัก…ก็ไปญี่ปุ่นเลยดิวะ
