หลังจากห่างหายจากการเขียนบล็อกไปนาน กิ๊กกลับมาแล้วค่ะ 555 พร้อมกับคอลัมน์ใหม่ใน FOOFOO “รีวิวหลังกลอง” เป็นพาร์ทที่อยากจะรีวิวคอนเสิร์ต แต่ไม่ใช่ในมุมคนฟัง เป็นมุมของคนเล่นแทน
หลังจากร้านดนตรีในเวิ้งนาครเขษมแยกย้ายไปคนละที่ละทาง ทำให้นักดนตรีอย่างเราๆ ต้องตามล่าขุมทรัพย์เครื่องดนตรีกันตามแต่ละมุมเมืองกันเอง คิดถึงวันวานที่เรานัดกันไปเวิ้งแล้วสิงอยู่ทั้งวัน เดินเข้าร้านนู้นร้านนี้แล้วต่อด้วยกินก๋วยจั๊บ ก็ใจหายแปลกๆ (น้ำตาไหลแพรพ…) แต่ที่น่าสนใจคือหนึ่งในร้านใหญ่ในเวิ้งอย่าง “ธีระมิวสิค” ก็กลับมาคืนชีพอย่างสวยงามยิ่งกว่านกฟีนิกส์!
ที่หลายๆ คนเรียกว่า คาฮอน หรือบ็อกซ์ หรือตีปี๊บ หรือตีกล่อง จริงๆ แล้วมันออกเสียงว่า “คาฮอง” (ตัว n ออกเสียงเป็น ง) หลายคนอาจไม่รู้ว่าเมืองไทยเป็นเมืองที่ผลิตเพอร์คัสชั่นออกสู่ตลาดโลกเยอะมาก หลายๆ แบรนด์ต่างชาติน่าสนใจก็มีคนเอาเข้ามาเหมือนกัน แถมยังมีแบรนด์เพอร์คัสชั่นคุณภาพฝีมือคนไทยด้วยกันก็มากมาย มาดูกันว่าเหล่าคาฮองมหัศจรรย์เหล่านี้กระจายอยู่ส่วนไหนของประเทศไทยบ้าง!
1…2…3…4…ตึ่ง ตะตึ่ง ตึ่ง! เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา กิ๊กได้มีโอกาสไปร่วมงาน Drum Circle ที่โรงแรม Zenith Sukhumvit จัดโดยทีมงานจากร้านย่งเส็ง หนึ่งในร้านขายเพอร์คัสชั่นอันดับต้นๆ ของประเทศไทย โดยมีคุณ John Fitzgerald ซึ่งเป็น Endorser จากแบรนด์ REMO เป็นคนนำ Drum Circle
เขียนต่อจากบทความของกิ๊กกี้ก่อนหน้านี้ที่ https://www.foofoo.me/5-things-about-congas/ สำหรับคนที่รู้อยู่แล้วว่ากลองนี้เรียกว่าคองก้า เคยสงสัยมั้ยครับว่าชื่อนี้มากจากไหน? อันที่จริงชื่อกลองนี้มีที่มาที่ไปที่น่าสนใจทีเดียวครับ กลองคองก้านี้แต่เดิมในประเทศคิวบาเขาไม่ได้เรียกกันว่าคองก้า แต่มีชื่อเรียกรวมๆว่า “ทุมบาดอร่า – Tumbadora” หรือถ้าจะให้ละเอียดเลยจะเรียกตามด้านล่างครับ
มือเพอร์คัสชั่นหลายๆ คนคงเคยน้ำตาตกใน ที่เวลาขน “ไอ้นี่” ออกไปเล่นทีไร ทุกคนจะคิดว่าเราไปออกค่ายลูกเสือทุกที ไอ้การที่นักดนตรีชนิดอื่นขนของขึ้นแท็กซี่แล้วเจอคนขับแท็กซี่ที่ฟังเพลงแนวเดียวกันนี่คงตื่นเต้นแล้ว สำหรับมือเพอร์คัสชั่นที่ขึ้นแท็กซี่แล้วแท็กซี่รู้ว่าเครื่องที่เราเล่นมันไม่ได้เรียกว่ากลองสันทนาการนี่ถือเป็นลาภอันประเสริฐพอสมควรเลยเชียว กระซิก กระซิก… );
จากนิตยสาร Drum! เดือนกันยายน 2014 บทสัมภาษณ์โดย David A. Brensilver ในวัยเด็ก เพื่อนผู้หญิงคนอื่นๆเล่นแต่ฟลุต แต่เธออยากเล่นกลอง และโน้มน้าวพ่อแม่ไว้เรียบร้อยแล้ว (ด้วยการชี้ให้เห็นว่า การซื้อไม้กลองในราคาแค่ 6 เหรียญ ถูกกว่าเช่าเครื่องดนตรีเดือนละ 35 เหรียญตั้งเยอะ) กลายเป็นว่าการตัดสินใจในครั้งนั้นเป็นการตัดสินใจที่ถูกสุดๆ
อากาศที่นี่ยังคงหนาวขึ้นทุกวันๆ ทำให้กิ๊กนั้นนอกจากจะน้ำมูกไหลเยิ้มถี่ขึ้นแล้ว ยังโหยหาไออุ่นจากของกินร้อนๆ ตลอดเวลา ลางไม่ดีเอาซะเลย ป้าจุงโกะมาส่งพวกเราเที่ยวถึงที่ แถมยังทำข้าวปั้นมาให้ด้วย กิ๊กกับซายะจังเดินกินข้าวปั้นกันปากสั่นแหงกๆ พวกเราเดินจากสถานี Kichijoji ประมาณ 10 นาทีก็ถึง Ghibli Studio คนเดินเข้าออกเต็มไปหมด ทั้งที่กว่าจะเข้าชมได้ต้องผ่านการจองตั๋วล่วงหน้า 1 เดือน ซึ่งจำกัดคนจำกัดรอบแล้วด้วยนะ…
