เนื่องจากช่วงนี้มีนักดนตรีหลายคน กำลังประสบความลำบากในเรื่องงาน อาชีพเราๆ อาจเป็นอาชีพที่ไม่แน่นอนมั่นคงเท่าไหร่นัก FOOFOO เลยลองไปสอบถามเรื่องวิธีหารายได้เสริมต่างๆ จากเพื่อนๆ พี่ๆ นักดนตรีด้วยกันมาแบ่งปันค่ะ ใครมีวิธีดีๆ ก็แนะนำกันเพิ่มได้นะคะ หวังว่าคอนเทนท์นี้จะช่วยให้ไอเดียกับเพื่อนนักดนตรีด้วยกันได้นะคะ ^^
ช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา ประเทศไทยมีการยกประเด็นเรื่องปรับเปลี่ยนวิธีการสอบใบขับขี่ขึ้นมาบ่อยครั้ง (แต่อาจยังไม่เท่าระบบการศึกษา อู้ว์…) ได้ยินว่าอีกไม่นานก็กำลังจะเปลี่ยนรูปแบบอีก ซึ่งคงจะยากขึ้นแน่นอน ตัวกิ๊กเองค่อนข้างมั่นใจในความช่ำชองในการไปสอบปฏิบัติใบขับขี่ประมาณนึง เพราะกว่าเราจะได้ใบขับขี่มาเชยชม เราใช้เวลากับการสอบข้อเขียนไปถึง 4 ครั้งและสอบปฏิบัติอีก 7 ครั้ง!! ใน 3 สนามที่แตกต่างกัน (หลายคนคงคิดในใจ นังกิ๊ก…แกหยุดความคิดที่จะขับรถเถอะ! =0=!!) แต่เนื่องจากเป็นนักดนตรีอย่างมือเปอร์คัสชั่น การขับรถขนลูกๆ เครื่องดนตรีของเราได้ด้วยตัวเองเป็นหนึ่งในมิชชั่นที่เราต้องบรรลุให้ได้ ! จากประสบการณ์เหล่านี้ เราเลยอยากลองเขียนรีวิวขึ้นมาเผื่อจะเป็นประโยชน์กับเพื่อนๆ ที่มีแพลนจะสอบใบขับขี่ และเป็นกำลังใจให้คนที่สอบหลายๆ ครั้งอย่างเรา ไม่ถอดใจไปใช้วิธีไม่ถูกต้องกันก่อนนะคะ (เราต้องทำให้ได้ด้วยตัวเองสิ สู้ๆ ฮึบ!)
วัฒนธรรมบราซิล Ficar – จูบได้ จับได้ จีบได้ จะมีกี่คน…ก็ได้ เรียกได้ว่าเป็นวัฒนธรรมในฝันของหนุ่มไทยที่ไปแลกเปลี่ยนที่บราซิลเลยทีเดียว แต่ค่อนข้างน่าสะพรึงสำหรับสาวไทยเสียหน่อย ด้วยความไม่คุ้นชินกับการถึงเนื้อถึงตัวของชาวบราซิลสักเท่าไหร่นัก… Ficar คือ กริยาการกระทำที่เกิดขึ้นจากการยินยอมของทั้งสองฝ่าย ซึ่งเค้าทั้ง 2 คน อาจจะไปจ๊ะเอ๋จ๊ะแอ๋กันที่ไหนก็ได้ อาจเคยเจอกันมาแล้ว เจอเป็นครั้งแรก หรือเป็นเพื่อนกันมานาน ได้หมด… ไม่มีข้อจำกัด ซึ่งในห้วงขณะนั้น อยู่ๆ ทั้งคู่เกิดรู้สึกดีต่อกันอย่างประหลาด มีเคมีบางอย่างก่อขึ้นในร่างกาย ต่างสบตาปิ๊งๆ ให้กันเป็นประกาย แล้วจู่ๆ ก็จับคู่จูบกันซะเฉยๆ!
ย่างเข้าเดือนกันยายนทีไร เรามักจะเห็นเพื่อนๆ แชร์สเตตัสหรือเพลงเกี่ยวกับเดือนกันยา ไม่ว่าจะเป็น Wake me up when September ends – GREEN DAY, September – Earth, wind, and fire หรือ September song เวอร์ชั่นต่างๆ ชินตาจนเป็นเรื่องปกติ
เมื่อปีที่แล้ว มีโอกาสได้ไปสัมภาษณ์วีรสตรีท่านหนึ่ง เธอโด่งดังมากในต่างแดน ในฐานะที่เธอช่วยเหลือชีวิตเชลยสงครามโลกไว้เป็นจำนวนมาก แต่น่าแปลกที่ในเมืองไทย น้อยคนนักที่จะเคยได้ยินเรื่องของเธอ ในสมัยสงครามโลกครั้งที่ 2 “ด.ญ.ผณี สิริเวชชะพันธ์” อายุได้ 14 ปี กำลังเรียนอยู่ที่ ร.ร. ราชินี (รุ่นพี่โรงเรียนเราเองงงง) ก็ถูกครอบครัวเรียกกลับมาที่กาญจนบุรีเพื่อหนีสงคราม แต่เปรียบได้กลับหนีเสือปะจระเข้เลยนะ เพราะตอนกลับไปถึงบ้าน เมืองกาญจน์นี่แหละ…หนึ่งในบริบทที่เศร้าที่สุดของสงครามโลกครั้งที่ 2 ในประเทศไทย
